Review
Uticaj medijske propagande na konstrukt prosječnog čovjeka postaje sve manje očit u vremenu koje promoviše smrt ideja. Medij, koji je u svom omjeru pristupačnosti i adaptiranosti postao pragmatska prečica hijerarhije moći, je iluzorno uvjerljiva televizija. Televizija kao neka vrsta multimedijalnog otpada različitog dejstva, u istom trenutku postaje mjesto otkrića i mjesto davljeničke potrebe za utapanjem u bezličnu masu paranoidne normalnosti. Sa prodorom marketinški začinjene mediokratije prostor otkrića polako nestaje, te mjesto ustupa hipnotičkom šarenilu površnosti koje postaje metoda samosvjesne lobotomije pojedinca koji želi biti isti, jednak i uklopljen, no i metoda novopronašle moći odašiljača koji su konstrukt shvatili, te se otisnuli u primordijalno dejstvo egocentričnog ludila u modusu svetosti moći kao smisla.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=LaeT9P9BZi8[/youtube]
Posljednji dugometražno uradak Estebana Sapira La Antena pokušava problematizirati temu televizijsko-marketinškog kulta kroz narativni okvir Grada bez glasa, u kojem pojam glasa ne bivstvuje niti u svom akustičnom, ali niti u intelektualnom smislu. Prosječni žitelji normalnosti pronalaze smisao u gledanju obožavanog i jedinog TV programa, koji pritom reklamira preporučene proizvode, od kojih je najeksponiraniji desert imena TV hrana, što je zapravo i jedina hrana u medijskom konc-logoru. Ličnost koja je vlasnik televizijskog koncerna naziva sebe prigodnim imenom Gospodin T.V.. Isti peron-berluskonijevski zamorac ujedno kontroliše i sve ostale gradske segmente. Njegova stvarna moć je zapravo proizašla iz krađe glasova, u svakom smislu, i njihovog prosljeđivanja radničko-dječjem božanstvu koje ih zatim artikuliše kroz medijski prostor stvarajući sliku orvelijanskog kvaliteta. Njegovu ugodnu distopiju remeti sve veća glad božanstva, a jedini spas pjeva u gospođi Glas, estradnoj bezličnoj marioneti kojoj božanstvo nije uspjelo još uvijek uzeti glas. T.V. pokušava ubijediti gospođu Glas da pristane na eksperimente Doktora Y, no ona zahtjeva televizijske naočale za svog bezočnog sina. Transgenderski sin gospodina T.V.-a brojčanom slučajnošću ne dostavi naočale na željenu adresu, što će rezultirati opiranju gospođe Glas i njenom krajnjem ubistvu. Ubistvu će posvjedočiti Izumitelj, otpušteni TV serviser, te će noarovski otkriti postojanje drugog glasa kojem je namijenjena ista sudbina kao i njegovoj majci. Daljnji razvoj zapleta će ga odvesti u pokušaj gerilskog svrgavanje vođe, uz pomoć svog homoerotskog seksipila i disfunkcionalne porodice.
Smještanjem radnje u Metropolisom obojenu snježno-pernatu distopiju, historijski blisku graničnom području nijemog i zvučnog filma, Sapir je pružio sebi alate njemačkog ekspresionizma kao vodeće. Stvarajući čudnu fuziju nijeme ekspresionističke estetike, animiranih titlova koji postaju integralan dio filmske fotografije i nadrealističkih uticaja, Sapir je uspio proizvesti vizuelno intrigantan filmski jezik, koji svoje alegorijske naslage polaže na vizuelnu simboliku, držeći svoj narativni okvir u opticajima bajkovitog noara. Međutim, pomenuta simbolika često zna potonuti u banalnosti pokušavajući se naivno ugurati u historijski problem židovskog pitanja u Argentini. Ova problematika je mnogo bolje funkcionisala u Sapirovom dugometražnom prvijencu Picado fino, unutar mreže disocijativnog nadrealističkog ludila. To donekle narušava poprilično dobro građenu borhesovsku kritiku totalitarizma prožetu novozavjetnim metaforama, koju kroz izvrsnu filmsku fotografiju i ritmičnu montažu, Sapir postavlja u matricu La Antene kao ostvarenja prevashodno idejnog dejstva. Vodeći se tim postupkom glumačka postava poprima marionetska obilježja, što većim tokom radnje dobro funkcioniše, uz povremena skliznuća u pretjeranu teatralnost, da li zarad neuspjelog humora ili jako riskantnog ekspresionističkog pristupa glumi. Još jedan od mogućih problema La Antene tiče se pretjeranog forsiranja postmodernističke kadrovske i dijaloške parafraznosti, koja izgleda usiljeno i nadasve kao egocentrična rediteljska egzibicija često promašenog konteksta, tek povremeno uspjevši rekontekstualizirati motiv. Fabularna struktura se drži jednostavne postavke, ne trudeći se opterećenjima novih zapleta i raspleta, što u kombinaciji vizuelne simbolike kao dominante funkcioniše prilično dobro. Eventualne zamjerke se mogu uputiti povremenim izletima u patetičnost unutar trenutaka pomenutog problema sa teatralnošću. Sapirova pozadina u filmskoj fotografiji jasna je vidljiva i u koncepcijskog zamisli filma kao svrsishodne i cjelovite pokretne slike, što je slušljivo i u samoj muzičkoj realizaciji Lea Sujatovicha, koja je vrlo duboko involvirana u svojoj ekspresionističkoj poetici u samu filmsku strukturu, time stvarajući dojam kompaktne cjeline.
La Antena uspijeva relativno bogate simbolične fragmente sprovesti u fluidnu viziju. Centrirajući se na tematiku fašistoidne mediokratije i njenih posljedica, Sapir u distopijsku sliku integriše i tematiku katarzičnog otpora totalitarizmu, no ne upada u zamku kao Lang u Metropolisu, koji je, iako metaforično bogatiji od La Antene, završio u banalnom raspletu i sretnom kraju. Kraj u kojem Sapir postavlja intrigantna pitanja o nemogućnostima funkcionisanja mase i višeglasja, te mogućnostima zaborava nepoznatih heroja, u konačnici La Antenu čine solidnim ostvarenjem ambicioznog idejnog zahvata, unatoč nemalom broju problema, koji svakako utiču da njena zamisao ne djeluje na metaemocionalnom nivou kakav bi njen potencijal želio.
