Review
Mirnoća mase dok se hrani svojom posmatračkom sigurnošću naslućuje sferu zadovoljstva spokojem kojim manipulant može opravdati svoj etički kancer odstranjivanja svijesti.
Čovjek imena Spavač, imena Leos Carax, pokušao je kroz transformacijske metastaze posmatrati onostrani objekat fiksirane mase: gospodina Oscara.
Gospodin Oscar tako postaje mehanizam pomoću kojeg se pokušava ispitati struktura stvarnosti u sekvencama urušavanja njenog tkiva.
Fikcionalna stvarnost uobličava se u rušiteljima njihove postavljenosti, a ta određenost djeluje preko niza karakternih izgubljenosti gospodina Oscara, koje, razarajući stvarnosno tkivo, propituju granice fikcionalne etičnosti u koliziji sa nemogućnošću striktne koncentracije na stvarnosnu normu.
Taj oblik radikalnog teatra, koji preostaje kao jedini filmski smisao unutar korporativne kontrole Agencije i njihovog jedinog dozvoljenog Filma.
U isto vrijeme metaoblik Filma jedina je mogućnost opstanka rascijepljenog gospodina Oscara, kojem odupiranje fikcije tek daje naznake uzaludnog stvarnosnog konstrukta.
Film sebe postavlja kao granicu mogućeg opstanka, njegove uloge koje gospodin Oscar sve teže podnosi, jedina su naznaka nekog vremenskog kretanja.
Sveti motori i njihov industrijski proizvod u vidu višefunkcionalne limuzine, postaju tek arbitrarno kretanje kroz sumnjičavu običnost, opterećenu sterilnom uređenošću.
Sveti motori, sa svojom otkrivenom vozačicom jesu jedini vid moguće pratnje gospodina Oscara, koji je postao isuviše važan kao objekat da bi sebi mogao dozvoliti subjektivizaciju prisutnosti.
Apsurdističke, groteskne eskapade gospodina Oscara ostaju kao borba protiv abažurskih postulata propasti jedne normativne civilizacije, koja je sebe dovela na rub konzumerističke predaje.
