Review
Uz poneki bioskopski film, kanadski reditelj Danijel Petri (1920-2004), kao jedan iz talasa talentovanih stvaralaca koji su se ogledali u SAD (Norman Džusion, Sidni Fjuri), uradio je niz televizijskih ostvarenja, što mu je izgleda najviše ležalo. Međutim, značajna glumačka imena, velika zvezda Kirk Daglas, te uvek privlačna Džin Siberg, uz priču koja se od pitomih poriva frustriranog intelektualca koji bi da sačuva porodicu neštedimice pretvara u apoteozu nasilja i glavnog protagonistu maletene izobliči u serijskog ubicu, učinili su delo MOUSEY (ponegde i CAT AND MOUSE) dovoljno zanimljivim da bude i deo bioskopske ponude. Čak se kroz više od pet decenija iskristalisao njegov kultni status, a paralele između Kirka u ovom ostvarenju i Majkla Daglasa kao Vilijama Fostera u Šumaherovom PADU (FALLING DOWN, 1993) su brojne i neverovatne.
Sve naopako kreće u jednom trenutku za Džordža Andersona (Kirk Daglas), profesora u školi u Halifaksu, gde ga učenici ne doživljavaju kao neki poseban autoritet, pa nakon nekog gafa na praksi, posprdno ga nazovu “Mousey”. Žena Lora (Džin Siberg) ga je ostavila i pronašla novu vezu sa Dejvidom Ričardsonom (Džon Vernon), reklo bi se, stabilnijim i pouzdanijim muškarcem od Džordža. Ovaj to ne može da podnese, a posebno činjenicu da detetu koje je voleo (izgleda da je Lora u nekom trenutku sklopila “brak spasa” sa Džordžom, a dete od nekog drugog je već nosila u stomaku) bivša žena hoće da promeni njegovo prezime. Džordž pred kamerom Džeka Hildjarda sistematski gubi živce i polako ludi, što ga vodi neuračunljivim potezima. Od smotanog profe i mekušca on evoluira u opasnu pojavu koja postaje pretnja. Najviši rediteljski domet Petrija i Kirka Daglasa je što su ga učinili pokretnim eksplozivom sa sečivom na ulici, u baru, u vozu tokom učestalih putovanja na liniji Halifaks – Montreal, tamo-vamo. Njegova rasečena ruka, čiju ranu nikako da sanira, razbijeno staklo naočara, mantil i šešir rekvizita su, tamni znamen i ogledalo jednog psiha koji to nije želeo da postane. Upravo želja da neko počne ozbiljno da ga shvata, da on može biti i neko opasan, on odlazi u krajnost, pa potpuno neselektivno, bar u slučaju devojke koja ga prima u svoj stan, čini jezive zločine (za njuškalo koje ga je pratilo, pa nagrabusilo, manje-više). Dakle, motivacija za Džordžove zločine je tanušna (scenario: Džon Pikok) ali to vitlanje sečivom kao da je priprema za konačni obračun sa Lorom, koju uporno sve vreme ganja, prati i uznemirava telefonom.
Posebna vrednost filma je muzika Rona Grejnera koja je lukavost ali i ukras sama za sebe, jer ima gotovo vesele i romantične deonice, pa na neki način predstavlja i kontrast teškim vizuelnim detaljima i događajima koje prati i podcrtava.
Uporedna analiza likova Džordža Andersona (Kirka Daglasa) i Vilijama Foresta (Majkla Daglas) donela bi mnogo toga sličnog ili identičnog (naravno, uz širi društveni kontekst i dijagnostiku neuralgičnih tačaka u PADU, dok ovaj prvi mahom deluje u zabranu intimističkog), ali svakako je reč o prenagljenom i opasnom odgovoru ljudi koji su totalno iziritirani, frustrirani, potcenjeni, povređeni ili uskraćeni za pažnju koju smatraju da zaslužuju. Njima kočnice propadaju i postaju građani opasnih namera i surove realizacije.
Film SVE DOK NE UBIJEM I TEBE u Jugoslaviji je distribuirala kuća Adriafilm iz Zagreba.
About the Author
More articles by Goran Jovanović »
