X-Men Origins: Wolverine (2009)

Review

Vrtoglavi progres kompjuterskog hardvera zapocet pojavom prvog racunara, kome, ocigledno, nema kraja, otvorio je vrata neslucenim mogucnostima eksperimentisanja i upotrebe kompjuterskog softvera. Vrlo brzo se pokazalo da je njegova komercijalizacija ostvarila maksimalan uspeh, prvenstveno, u oblasti video igara, tako da je bilo samo pitanje vremena kada ce kompjuter postati nuzna alatka u kreiranju specijalnih efekata u filmskoj umetnosti. Pioniri u ovom delu dosadasnje filmske istorije su bili “Tron” (1982); “The Last Starfighter” (1984); “The Abyss” (1989) i “Terminator 2: Judgment Day” (1991) koji je, verovatno, do danas ostao kao klasican primer majstorske primene specijalnih efekata u funkciji filmske price. Vecina kasnijih filmova je,naravno, u cilju sto lakse zarade, sve vise zanemarivala ovu formulu tako da je forma postala sama sebi sustina.

“X-MEN ORIGINS: WOLVERINE”je u tom smislu, kao jos jedna karika u “X-MEN” lancu, samo nastavak negativnog trenda koji je vec bio zapocet u trecem filmu iz serijala (X-Men: The Last Stand). Ovakvo stanje se, bez sumnje, moze pripisati krajnje nepromisljenoj zameni reziserske stolice i neutazivoj pohlepi producenata da u sto kracem vremenskom peridu (po mogucstvu onom koji je potreban za varenje u probavnom traktu) serviraju gledaocima sto vise “spektakularnih” X-mutanata bez dublje scenaristicke razrade.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=zGYXhbJ-FYg[/youtube]
Pokazalo se da je Brajan Singer (Bryan Singer) ,i pored svih preliminarnih sumnji, ne samo oziveo popularan strip na filmskom platnu, vec je i uspeo da, sa dosta duha i inteligencije, citav serijal podigne na visi nivo sto se narocito vidi u drugom nastavku (“X2: X-Men United”).

“X-MEN ORIGINS: WOLVERINE” se bazira na, ne toliko nekoherentnoj prici koja je, i pored toga, dobro popunila neke nejasnoce u vezi Volverinove proslosti i objasnila uzrok njegove amnezije, koliko u “sladunjavoj” reziji.

Sto se tice samog Volverinovog lika njemu su pridodate jos neke vrste ljudskih strahova, kao na pr. strah od letenja, i u tom delu film pokazuje doslednost prema Singerovim mutantima kada je u pitanju dalje obogacivanje njihovih karaktera. Sam Hju Dzekmen (Hugh Jackman ) je, i ovaj put, svojim glumackim talentom i naporom pokazao da je njegova uloga Volverina, za”vjek i vjekova”. S druge strane, Liv Srajber (Liev Schreiber) kao krvozedni mutant “Sabretooth” i ujedno Volverinov polubrat koji postaje njegov glavni protivnik, koliko toliko, vraca potrebnu ravnotezu filmu.

I pored toga, film ne uspeva da prevazidje interpersonalnu povrsnost koja postoji izmedju ostalih likova koja je, inace, znalacki, bila izbegnuta u prethodnim nastavcima sto je, upravo,i osiguralo dalju filmsku eksploataciju “X-MEN” fransize.

Sto se tice rezije i same estetike filma, i one su u potpunosti podlegle standardima modernih muzickih spotova. Vecina akcionih scena je snimljena u tehnici nekakvog polumekog fokusa sto citavom filmu daje jedan romanticarski,napuderisan izgled, i u tom pogledu, nista nije vise uzbudljiv od savremenih reklama za kozmeticke proizvode ili nove modele automobila.

Dakle,”X-MEN ORIGINS: WOLVERINE”, je jos jedna aktivna video igra na sirokom platnu koja je gledljiva, samo, zbog dopadljivih CGI efekata i velikog buketa pirotehnike, i nista vise.

Na kraju bi eventualni zakljucak mogao da bude taj da ce u buducnosti “X-MEN” mutanti morati, neminovno, da prodju kroz ozbiljnu i temeljitu mutaciju svog sadrzaja ne bi li uspesno nastavili razvoj svog filmskog DNK lanca.